Categorie: Mijn Huis

Jeeee ik sta in de krant BN de Stem!!

Jeeee I’m in the paper “BN de Stem”!!

Hieronder kan je de tekst lezen zonder inzoomgedoe;)

‘Ik liep altijd vast in de baantjes die ik had’

Zo doen wij dat

LEONIE RUISSEN WANDELDE VEEL IN DE NATUUR, ZO ONTSTOND HAAR IDEE VOOR EEN PARADIJSTUIN.

FOTO’S KEES BENNEMA

Hoge pieken, diepe dalen. Dat was voor Leonie Ruissen (33) uit Breda sinds haar kindertijd de normale gang van zaken. Een aantal jaar geleden raakte ze in een burn-out. Leonie leerde veel over zichzelf. ,,Mijn leven is nu het kunstwerk.”

HANNEKE WILLEMSTEIN

Trek elke dag mooie kleren aan

Leonie: ,,Waarom zou je je alleen met feestjes mooi aankleden? Ik draag elke dag een mooie jurk, ik houd ervan om me mooi te maken, dan voel ik me goed.”

Medicatie kan helpen om weer te kunnen opbouwen

,,Als kind al moest ik harder werken dan een ander. Ik kon niet goed meekomen met de rest van de klas. Eenmaal op de kunstacademie bleef ik harder lopen, ook al was het niet meer nodig omdat ik wél goed meekwam. Ik was zo gewend aan al dat hollen. Na elke intensieve periode stortte ik in. In mijn academietijd viel dat niet zo op. Als ik niet meer kon, laste ik gewoon een pauze in van een paar weken. Docenten vonden dat heel normaal, ‘ik was tenslotte kunstenaar’ klonk het excuus.

Toch ging ik voortdurend over mijn grenzen heen en bouwde ik steeds meer spanning op. Ik ontwikkelde angsten. Op den duur sliep ik niet meer en raakte ik uitgeput. Ik kreeg een burn-out, die raakte me hard. Het was een heel gepuzzel om erachter te komen waar de oorzaak precies lag. Ik hoorde over familieleden die veel baat hebben bij antidepressiva. Ik had nog niet stilgestaan bij de mogelijkheid van medicijnen.

Bij mij is het een combinatie van problemen; adhd, angsten, autisme. Medicijnen bleken ook voor mij een uitkomst. Toen ik die eenmaal slikte, raakte ik van mijn angsten af, sliep ik weer en kon ik mijn leven weer gaan opbouwen.”

Volg je droom en durf daarbij je plannen aan te passen

,,Eindelijk ben ik iets aan het opbouwen. Vorig jaar heb ik in de buurt een plek gevonden waar ik een paradijstuin kon beginnen. Die wens kwam voort uit de ambitie om ecologisch te wonen en te leven. Ik ben een aantal jaren betrokken geweest bij Ecodorp Brabant, een groep mensen die een ecologisch dorp wilde opzetten. Ook had ik de droom om met vrienden een boerderij te kopen. Het duurde mij te lang voordat we een geschikte locatie vonden, daarom ben ik begonnen in mijn wijk.

Ik maak deel uit van buurttuin Breda, een burgerinitiatief. Ik wil in mijn eigen buurt iets toevoegen. Helaas moeten we over een tijd toch weer weg, dat maakt de toekomst onzeker, net nu het zo goed gaat. Onlangs heb ik het aangedurfd om publiek te ontvangen in de tuin en workshops te geven. Dat gaat goed. Ik leer steeds beter mijn energie te verdelen. Ik vind sociale contacten belangrijk, maar ik ben ook graag op mezelf. Thuis in mijn omgeving, met mijn katten Mimi en Balthasar.”

Een stempel kan ook helderheid geven

,,Ik begreep nooit waarom ik simpele dingen niet kon. Zo liep ik altijd vast in baantjes die ik had. Nu blijkt dat ik andermans systeem gewoon niet snap, omdat ik een vorm van autisme heb. In de thuiszorg bijvoorbeeld, moest ik de ramen zemen bij cliënten. Het lukte mij niet om gewoon aan de slag te gaan. Ik wilde eerst weten hoe lang ik over de ramen moet doen en welk doekje ik daarvoor moet gebruiken. Omdat ik niet weet wat er precies van me verwacht wordt, raak ik onzeker. Bijna altijd wil ik meer duidelijkheid, daardoor stel ik veel vragen en dat kostte mijn werkgever weer te veel tijd.

Zo ben ik bij verschillende baantjes weggestuurd. Als niks vanzelf gaat, ook simpele dingen niet, vraagt dat veel energie. Ik kan niet alleen maar Leonie zijn die mensen van me verwachten te zijn.”

Leer pauzes nemen en je energie verdelen

,,Ik kwam na mijn afstuderen in een vicieuze cirkel terecht. Mijn bijbaan frustreerde me en ik werd er ontzettend moe van waardoor ik niet meer toekwam aan het maken van kunst. Ik wilde het gaan maken in de kunstwereld zodat ik dat bijbaantje niet meer nodig had. Maar kunst verdient niks, dus dat lukte niet.

Ik liep vast, ook al won ik een aanmoedigingsprijs. Het was de eerste opdracht die ik af moest zeggen omdat ik niet meer kon. Die organisatie vond dat heel jammer. Ik weet nog dat ze zeiden: ‘dit is je springplank naar de wereld.’ Ik vroeg me ondertussen alleen maar af waar ik dan naartoe moest springen. Ik was op.

Die prijs een jaar uitstellen, zoals ze voorstelden, hielp niet. Mijn burn-out werd de eerste jaren alleen maar erger in plaats van minder. In die periode kreeg ik ook last van restless legs, ik kon niet meer stilzitten. Om tot rust te komen wandelde ik in de natuur. Later begon ik een moestuin. Daar ontstond mijn idee om de paradijstuin op te zetten en die is er nu. Soms gaat het in mijn leven nog steeds met vallen en opstaan, maar ik leer hoe ik mijn energie moet verdelen. Al blijft het moeilijk, ik geef vaak driehonderd procent of niks. Pauzes nemen is een opgave omdat ik, door mijn autisme, een enorme focus heb. Ik doe de dingen graag op mijn manier.”

Ik ben anders dan de rest van het gezin

,,In mijn tuin kan ik doen wat ik vroeger al leuk vond; knutselen en buiten zijn. Ooit kwam uit een beroepskeuzetest dat ik tuinarchitect moest worden. Dat wilde ik niet, al hield ik van kunst en biologie. Terugkijkend is het geen verrassing dat mijn leven zo gelopen is; als kind had ik vaak last van migraine en sliep periodes slecht. Ook kampte ik met depressies, denk ik achteraf. Daar had ik toen nog nooit van gehoord.

Er werd bij ons thuis niet over emoties gesproken. Ik ben anders dan de rest van het gezin. Mijn ouders en zusjes zijn alle vier introvert, ik ben extravert. En ik ben als enige creatief, ook in mijn denken. Mijn moeder kan bijvoorbeeld wel handwerken, maar alleen vanaf een vast patroon.

Vanaf mijn twaalfde wist ik dat er een school bestond voor iemand zoals ik: de kunstacademie. Mijn keuze stond vast: ik wilde weg, de wijde wereld in. Mijn ouders opperden nog om creatieve therapie te gaan studeren, maar ik wilde naar de kunstacademie. Mijn vader en moeder wonen in Zeeland, waar ik vandaan kom. Ik bel ze elke week en bezoek ze geregeld. Het gaat goed tussen ons, daar ben ik heel blij om.”